“Онытырга хакыбыз юк” китабы дәвамлы булсын!

“... Бабай, 1941 нче елда сугыш башлангач, үзе белән алып киткән гармунын, сугышка керәбез дип, посылка итеп җибәргән. Бәхеткә каршы,  ул 1946 нчы елны сугыштан исән-сау кайткан. Ә менә ике энесе сугыш кырында ятып калганнар...”

“... Әбинең абыйсы - Гали абыйны сугыш башлану белән фронтка җибәрәләр. Ул анда командир була. Аның сеңлесен - Галия апаны 1941нче елның ахырында, немец Мәскәүгә якынлашкач, окоп казырга җибәрәләр. Алар станциядә торган вакытта солдатлар төялгән эшелон килеп туктый. Шунда Галия апа вагоннар буйлап: “Кашапов Гали юкмы?” -  дип, абыйсын эзләп китә. Ни гаҗәп: чыннан да, эзли торгач, ул абыйсын таба. Бу аларның соңгы очрашулары … Гали абыйның солдатлар белән сугышка китүе була. Ул кабат туган иленә әйләнеп кайтмый, сугыш кырында һәлак була”.